We halen ons anker omhoog uit het azuurblauwe water en verlaten het prachtige Los Roques. Er staat weinig wind en dit geeft ons de gelegenheid om onze halfwinder (lichtweerzeil) te gebruiken. De Incentive glijdt prachtig over het water en we genieten van de stilte.

Wanneer de wind helemaal wegvalt zijn we genoodzaakt om de motor te starten en is het gedaan met de rust. De uren daarna rollen we van links naar rechts en omdat de wind van achteren komt walmen de uitlaatgassen de kuip in. Als de nacht valt komt de wind terug en kan gelukkig de motor uit. We zien het sterrenbeeld Zuiderkruis aan bakboord. Tijdens de oversteek van Sint Maarten naar Los Roques zagen we het iedere nacht recht voor ons. Op Antigua heeft Carol van de Innamorata ons dit sterrenbeeld laten zien. Als je het één keer gezien hebt kun je het heel gemakkelijk herkennen en weet je waar het zuiden is zonder op het kompas te kijken. Ik bewonder de mensen die nog niet heel lang geleden met een sextant hun positie op aarde konden bepalen door te kijken naar de zon en de sterren. Echte zeemannen en –vrouwen die geen elektronische apparaten nodig hebben om hun koers te bepalen. Tegenwoordig hoef je niet bepaald een genie te zijn om te kunnen varen want alle informatie die je nodig hebt is direct beschikbaar op een elektronisch kastje.

Tijdens mijn nachtwacht kijk ik naar de sterren en fantaseer over de vroegere ontdekkingsreizigers die dachten dat de aarde plat was en dat ze er op een bepaald moment van af zouden vallen. Zonder enige vorm van communicatie en zonder een idee te hebben of en waar ze land aan zouden treffen. Ondertussen kijk ik op ons apparaatje en zie dat we nog 40 nautische mijlen te gaan hebben en dat we met de huidige snelheid over 8 uur aankomen in Bonaire waar we weer gewoon Nederlands kunnen spreken. Ik moet lachen bij die gedachte en zie dat het alweer tijd is om Rik wakker te maken. Mijn drie uurtjes wacht zitten er op.

De volgende ochtend hebben we land in zicht en zijn het nog maar een paar mijl tot onze bestemming. Op Bonaire mag vanwege de prachtige koraalriffen niet geankerd worden. Er zijn maar een beperkt aantal mooringboeien waar je aan vast kunt knopen dus we hopen dat er nog eentje voor ons vrij is zodat we niet de dure marina in hoeven.

Bij aankomst worden we welkom geheten door Floor en Casper van de Summerwind die voorbij komen scheuren in de dinghy. We zien minstens nog tien andere bekende boten en overal wordt naar ons gezwaaid. Het voelt bijna als thuiskomen!

Na drie keer op en neer te zijn gevaren door de baai blijkt er echt geen mooring meer vrij te zijn en we sturen richting de marina. Dan horen we een bekende stem over de marifoon. Het is Heidi van de Shalom. Ze laat weten dat de Shalom op het punt staat om te vertrekken en dat wij hun mooring wel over mogen nemen. Komt dat even goed uit! We hebben net genoeg tijd om in de haven onze watertank te vullen en het zout van het dek te spoelen voordat we richting de Shalom varen. Al zwaaiend nemen we afscheid van Tom en Heidi want dit is waarschijnlijk de laatste keer dat we ze in de Carieb zien. De Shalom is verkocht en nadat het schip afgeleverd is in Curaçao zullen Tom en Heidi terugvliegen naar Nederland.

Onze Incentive wordt netjes vastgeknoopt aan de mooring en dan zijn we na een nachtje met weinig slaap echt aangekomen op Bonaire. Veel tijd om bij te komen hebben we niet. Ook al hebben we een Nederlands paspoort, een bezoekje aan de douane en immigratie wordt ons niet bespaard. Als ook de kosten voor de mooring voldaan zijn in de marina zijn alle paperassen geregeld en ploffen we uitgeput op de bank en vallen in slaap. 

Wakker worden, wakker worden, wakker worden!!!! Rik en ik schieten rechtop en ik steek mijn verwarde hoofd met idem kapsel uit de kajuitingang. Een vrolijk lachende Floor en Casper kijken me aan. Ze zijn gewapend met een aantal biertjes en samen vieren we onze aankomst. Zoals vanouds met hapjes, drankjes en heel veel foute Nederlandstalige meezingers. Een hele gezellige avond waarbij we weer net iets langer doorgaan als gepland.

Ook Mirthe van de Panta Rhei is per vliegtuig aangekomen. Bert is samen met Joris de laatste zaken rondom de verkoop van de boot aan het regelen en vliegt over een paar dagen naar Bonaire. Na een zeilreis van een jaar waarbij we elkaar meerdere malen zijn tegen gekomen blijven Bert en Mirthe nog even op Bonaire voordat ze terug gaan naar Nederland.

 Het water rondom ons drijvende huis is ongelofelijk helder en ontelbaar veel visjes snoepen van de algen die zich op de romp hebben gevestigd. We halen Mirthe op, de snorkels en flippers worden uit de kast gehaald en we nemen een verfrissende duik. Bonaire is echt een van de mooiste plekken tot nu toe om de onderwaterwereld te verkennen.

Nadat we Mirthe naar haar appartement hebben gebracht lopen we met z’n tweetjes terug naar het centrum van Kralendijk en hebben toch wel een beetje dorst gekregen. Toevallig komen we net voorbij de Little Havana bar en we besluiten een pitstop te maken. Deze pitstop kan in de boeken als de langste ooit want om vier uur ’s ochtends stappen we “met de tesse vol” (een behoorlijk slokje op in het Limburgs) aan boord van de Incentive.

Het moge duidelijk zijn dat we na een paar dagen al in de gaten hebben dat het feestgehalte hier aardig hoog ligt. Super leuk natuurlijk maar niet erg positief voor onze gezondheid en de inhoud van onze portemonnee. We nemen ons voor om één keer per week op stap te gaan terwijl er een dinghy onze kant op komt. Het is Henk van de Zanzibar die komt vertellen dat er een zeilers barbecue georganiseerd wordt bij de dinghysteiger vanavond. Iedereen neemt zijn eigen eten en drank mee. Ik kijk Rik aan die al begint te lachen en leg hem uit dat een barbecue niet onder de categorie “op stap gaan”valt. We kunnen dus best even gaan kijken straks. Uiteindelijk is het erg gezellig en zijn we een keer niet degenen die als laatste naar huis gaan.

Bert is inmiddels aangekomen en samen met hem en Mirthe bezoeken het Washington Slagbaai National Park. Met een pick-up rijden we over zandpaadjes tussen de cactussen door. Een beeld uit een oude cowboyfilm waarbij je verwacht dat er ineens een groep indianen op paarden voor je neus staat.

Aan de rand van het eiland zien we hoe het zeewater met grote kracht tegen de rotsen omhoog geduwd wordt.

Deze twee vrienden komen we onderweg tegen en poseren mooi voor de foto.

Uiteraard stoppen we ook even wanneer we een groep flamingo's spotten waar Bonaire zo bekend om is. Wist je dat deze dieren hun roze kleur krijgen door de garnalen die ze eten?

In het park en eigenlijk rondom heel Bonaire zijn snorkel- en duiklocaties die aangegeven wordt door een gele steen met de naam van de locatie erop. Net voordat we de terugweg inzetten zoeken we verkoeling in het water.

Rik heeft zijn duikuitrusting al een aantal keren gebruikt en is zeer enthousiast over de onderwaterwereld hier. Ook ik ga iedere dag snorkelen maar ben nieuwsgierig naar wat er een stukje dieper te zien is dan de diepte die mijn eigen longen toelaten om naar toe te gaan. Al snel geef ik me op voor een duikcursus en 4 dagen later ben ik zowaar Open Water Diver en maak verschillende duiken samen met Rik of met een groepje zeilers.

We vermaken ons prima hier en blijven nog wel even...….wordt vervolgd....