Al dagen worstel ik met gevoelens die ik maar moeilijk kan omschrijven. Het gewissel tussen plannen om te blijven waar we nu zijn en plannen om toch te vertrekken naar Frans Polynesië valt me zwaar. Iedere dag ontvangen we nieuwsberichten die je opeens positief stemmen of die je juist helemaal onderuit halen en dat vraagt veel van ons geduld en onze flexibiliteit. Wanneer we horen dat een schip dat aangekomen is op de Markiezen binnen gelaten wordt geeft dat hoop maar al snel volgen de berichten dat land voor land alle grenzen sluiten en dat het ook in ons thuisdorp Kessel helemaal de verkeerde kant op gaat.

Tegelijkertijd is het voor ons een belangrijk en uniek moment binnen onze reis. De oversteek van de Pacific is waarschijnlijk de grootste die we ooit zullen maken. Een nieuwe oceaan, een nieuw werelddeel, een nieuw hoofdstuk. Dit zou een euforisch moment moeten zijn waarbij we onder luid gejuich en getoeter van medezeilers in een boot behangen met met volgeladen fruitnetten de ankerplek al zwaaiend en feestend zouden verlaten. Zo had ik gehoopt dat het zou zijn, dat het allemaal mooi, fijn en fantastisch zou voelen om die grote oceaan op te gaan.

 

 

Maar mooi, fijn en fantastisch is het helaas niet. De regels zijn onduidelijk, de toekomst onzeker en de zorgen over thuis blijven toenemen. We hebben wat rondgevaren tussen de Perlas eilanden die echt wel heel mooi zijn maar het feit dat we hier vast zitten en niet aan land mogen zorgt voor twijfel, frustratie en verdriet. Al 48 dagen zijn we hier, 48 dagen die we in de Pacific hadden willen besteden, 48 dagen voorraad opgemaakt die bedoeld was voor de oversteek en geen winkels in de buurt om het op een normale manier weer aan te vullen. De enige optie die we hebben is om telefonisch bij iemand met een winkeltje op het eiland Contadora spullen te bestellen die vervolgens een aantal dagen later af te halen zijn op het strand. Het is begrijpelijk maar alles is twee keer te duur, het verswaar is niet vers meer te noemen en uiteraard het assortiment zeer beperkt. Als we het bericht krijgen dat onze levering klaar staat stappen we vol verwachting in de dinghy. Op het strand staat een truck vol met dozen met etenswaren besteld door de zeilers. We betalen een belachelijk bedrag voor het hoopje spullen en varen terug naar Incentive om de nieuwe voorraad te bewonderen.

Rik is klaar om de boodschappen in ontvangst te nemen

 

We krijgen duidelijke instructies van de Aeronaval

 

De buit is binnen

 

De teleurstelling is groot wanneer we erachter komen dat de helft van de bestelde groenten bevroren is geweest. De komkommers zijn bijna vloeibaar geworden en diverse groenten zijn al aan het rotten dus een groot gedeelte moet helaas direct overboord. Bovenop ligt een half ontdooide kip in een kapotte zak waardoor onze hele bestelling onder het kippenbloed zit. Als kers op de taart zit de hele doos onder de mieren omdat deze in het zand heeft gestaan. We maken er maar het beste van, maken alles goed schoon en verwerken de spullen die overrijp zijn zo snel mogelijk.

 

We mogen officieel niet aan land maar op onbewoonde eilanden wordt het min of meer toegestaan dat we af en toe naar het strand gaan om wat lichaamsbeweging te krijgen of ons vuilnis te verbranden.

Sommigen zullen misschien raar opkijken van het feit dat we vuilnis verbranden maar geloof me, dit is echt de beste oplossing hier. Als je het meegeeft aan de locals is de kans groot dat het gewoon ergens in zee of op het strand gedumpt wordt. In het gunstigste geval wordt het op een stookplaats verzameld en in brand gestoken. Vandaar dat we maar voor onze eigen afvalvoorziening zorgen en tegelijkertijd het strand een beetje opruimen. Er ligt hier namelijk verschrikkelijk veel plastic op sommige eilanden wat eigenlijk maar een triest gezicht is.

 

Om te beginnen moet er vuur gemaakt worden

 

Daarna kan het vuilnis erop

 

Natuurlijk wil Berber van zeilboot Zouterik ook even meehelpen

 

Het normaal zo sociale zeilersleven is de eerste weken op de Perlas eilanden wel even anders. We durven in het begin niet bij andere mensen aan boord te gaan omdat we nog steeds de hoop hebben aan de oversteek van ruim vierduizend mijl te kunnen beginnen. Dan wil je er onderweg natuurlijk niet achter komen dat je Corona op hebt gelopen. Na twee weken “quarantaine” blijkt er in het groepje zeilers om ons heen gelukkig niemand symptomen te hebben en kunnen we weer bij elkaar op bezoek.

 

 

Aan de pompoensoep met een eigengebakken Turks brood samen met de bemanning van de Zouterik en Sea Ya aan boord van Incentive.

 

Wie heeft als kind niet gefantaseerd over leven op een onbewoond eiland? Je eigen visje vangen en boven een knapperend houtvuurtje op het strand bakken. Iedere dag zwemmen en een dutje doen in een hangmat tussen twee palmbomen. Klinkt niet verkeerd toch? Ik waan me in onze eigen expeditie Robinson en zit steevast iedere ochtend met mijn hengeltje op het dek. Al snel liggen er een aantal kleine visjes op het dek die weer als aas voor de grotere dienen. Tja, en dan heb je opeens beet en staat de hengel helemaal krom. RIIIIIIIIKKKKK IK HEB BEEEEEEEEET!!!!! Roep ik door het luik naar binnen. Rik komt buiten kijken en staat me een beetje uit te lachen hoe ik onhandig het beest dichter bij de boot probeer te krijgen waarna deze uiteindelijk met een mooie zwieper op het dek belandt.

Het exemplaar blijkt uitgerust met een imposant gebit en een huid die voelt als schuurpapier. Trots als een pauw sta ik met mijn vangst te wachten op complimenten van de kapitein.

De Vissersvrouw

 

Het imposante gebit van de triggerfish

 

De kapitein is blij met de vangst maar vraagt zich terecht af of we dit wezen wel kunnen eten. Zou hij niet giftig zijn?

Na enig onderzoek en navraag bij andere zeilers blijkt het een triggerfish te zijn die geschikt is voor consumptie; hoera!

 

De vangst liet wel even op zich wachten waardoor het inmiddels tijd is voor de lunch en de vis direct in de pan kan. Rik doet de afwas terwijl ik onze kleren in een emmer in een sopje was en in de zon hang om te drogen. Samen klussen we wat aan de boot voordat we naar het strand gaan voor een spelletje beachtennis gevolgd door een sundowner bij het kampvuur waar nieuwsberichten en reismogelijkheden besproken worden. Zo rijgen de dagen zich aaneen en voelen we ons echte Robinsons.

Op een onbewoond eiland!

 

Op verkenningstocht

 

Illegale wandeling met Jack Sparrow en Crocodile Dundee

 

 De hangplek

 

Parkeerplaats

 

Iedere avond komen we bij elkaar op het strand

 

BBQ en sundowners op het strand

 

 Een van de reparatieklusjes op een boot, het repareren van de schroef van de buitenboordmotor. Zonder winkels ontstaan er creatieve oplossingen!

 

Nog een bijzondere vangst uit de collectie; de Surgeonfish. Deze blijkt tot onze grote vreugde zeer geschikt om kibbeling van te maken!

 

 We kopen ook wel eens wat van de locale fishermen

 

 Dit keer langoest en octopus op het menu

 

 Rudy als Captain Davy Jones uit de Pirates of the Caribbean film

 

Zoek de verschillen…

 

Voor het bereiden van octopus hebben we nodig: een mes en………..een hamer!

 

 ’S Avonds smullen we van een heerlijke pasta

 

Maar de realiteit verliezen we nooit uit het oog en regelmatig gaan we met de dinghy op pad om ergens een beetje internetbereik te vinden zodat we naar huis kunnen bellen en nieuwsberichten kunnen lezen.

Het ziet er naar uit dat we voorlopig nergens heen gaan. Het is wel fijn dat we dicht bij een internationaal vliegveld zijn zodat we indien nodig snel naar huis kunnen maar ook ver genoeg weg van de bewoonde wereld zijn om risico’s op infectie met het Corona virus zo klein mogelijk te houden. Als we weer op de hoogte zijn van de laatste nieuwtjes gaat de telefoon uit en de vislijn te water.

Ik vaar de dinghy en Rik is de visser vandaag. Om brandstof te besparen hebben we onze kleine 2,5pk buitenboordmotor in gebruik en het gaat dus niet erg snel. Wanneer we Incentive in zicht krijgen hebben we toch opeens een knoeperd van een vis aan de lijn. We zetten het motortje stil en proberen de lijn binnen te draaien maar dat gaat nog niet zo gemakkelijk. De vis verzet zich enorm en sleept ons met dinghy en al achter zich aan. Het gaat nooit lukken om het dier in de dinghy te landen dus we starten het motortje en proberen langzaam dichterbij de kant te komen waar we de vis aan de lijn op het strand kunnen trekken. Volgens ons een best plan maar de vis denkt er anders over. Hij springt uit het water, schud zo de haak uit zijn lip en verdwijnt onder water. Helaas geen succes dit keer maar hilarisch was het wel!

 

Ondanks alle nare berichten en onzekerheden proberen we er iedere dag toch wat van te maken. Soms gaat dat vanzelf en genieten we van de eenvoud van de manier waarop we nu leven maar af en toe kan ik die onzekerheden over de toekomst niet van me af zetten, vloeien de tranen en wil ik het liefst naar huis.

 

De dag voor mijn verjaardag beleef ik de schrik van mijn leven. Het is avond en we liggen in bed wanneer ik een geluid hoor wat ik niet thuis kan brengen. Ik stap uit bed en loop naar de keuken om uit het raam te kijken. Opeens klopt het hart in mijn keel want ik zie twee donkere mannen naast de boot. Panama is niet de meest veilige plek op aarde en ik ben doodsbang dat we overvallen worden.

Ik roep Rik en op het moment dat hij kijkt is er natuurlijk niets meer te zien. Ik ben echter 100% zeker van wat ik gezien heb dus we gaan gewapend met knuppel en zaklamp naar buiten.

Al snel hebben we de indringers betrapt en ze blijken gelukkig geen kwaad in de zin te hebben. Het zijn Rudy van de Sea Ya en Tjaart van de Zouterik die de boot aan het versieren zijn voor mijn verjaardag. Rik zat in het complot maar was dit even vergeten waardoor ook hij echt dacht we in de problemen zaten. We nodigen de overvallers uit aan boord, drinken samen een biertje voor de schrik en moeten vooral heel hard lachen om het voorval.

De volgende ochtend wordt ik wakker op een prachtig versierde boot en komt het bezoek per dinghy al zingend aan met een pannenkoekenontbijt en cadeautjes.

 

Natuurlijk heeft Berber een mooie tekening gemaakt

 

Van Rudy krijg ik lekkere octopus in blik!

 

De Zouterikken op bezoek voor mijn verjaardag

 

mmmm...lekkere pannenkoeken gebakken door chef Linde!

 

In de middag wordt er gezwommen en gesnorkeld en ’s avonds is het feest aan boord. De Franse Manu gaat nog even zijn visnet controleren en komt terug met mijn verjaardagscadeau: een emmer vol vis.

Het verjaardagcadeau van Manu

 

We borrelen tot in de kleine uurtjes en vergeten even alle zorgen over de toekomst. 

De volgende dag komt het gezelschap opnieuw bij elkaar om de vis te grillen op het strand.

 

 

 We verkennen nog een aantal eilanden voordat we terug varen naar Contadora om even goed internet bereik te hebben. De maand april is ten einde en we zitten nog steeds vast op de Perlas eilanden.