Over weerzien, afscheid nemen, wijzigende plannen en nieuwe kennismakingen (en natuurlijk Sint Maarten) 

We hebben het al meerdere keren meegemaakt dat reisplannen van medevertrekkers onderweg in meerdere of mindere mate wijzigen. Dat is helemaal niet gek want voor vertrek weet je uiteraard niet of deze manier van leven bij je past, of je het zeilen wel leuk blijft vinden, of je heel vaak zeeziek wordt, het misschien toch wat duurder uitpakt dan vooraf begroot of dat het juist allemaal “voor de wind” gaat en je besluit om toch de Pacific op te gaan of dat je nog een jaartje langer van de carieb wil genieten. Dat wijzigen van plannen is helemaal niet erg en eigenlijk juist heel logisch. Ook wij wisten voor vertrek niet wat ons allemaal te wachten stond en hadden daarbij ook zeer beperkte zeilervaring.

Toen we eenmaal de Canarische eilanden bereikt hadden waren we al heel trots op onszelf en een hele ervaring rijker. Echter lag de grote oversteek van de Atlantische Oceaan voor de boeg en vonden we dat toch wel heel spannend, maar de nieuwsgierigheid naar het Caribisch gebied won het van de twijfel. Uiteindelijk hebben we besloten om ervoor te gaan en zijn we via Kaapverdië in Suriname terecht gekomen. Suriname zat oorspronkelijk niet in de planning maar bleek een bezoek meer dan waard. Het is een van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe.

Met het orkaanseizoen voor de deur moeten er opnieuw keuzes gemaakt worden. Naar het noorden richting Canada, naar het zuiden richting de ABC-eilanden of terug richting Europa. Sint Maarten fungeert als een soort kruispunt waar ieder zijn plan volgt of wijzigt.

Een ding staat vast; we gaan nog niet terug richting Europa want we willen graag verder reizen. Het is verleidelijk om samen met de Maaike Saadet en de Linde het Canada-avontuur aan te gaan maar we besluiten om dit keer bij ons plan te blijven en na Sint Maarten af te zakken naar de ABC-eilanden voor het orkaanseizoen.

Bij aankomst in Baie de Marigot op het Franse deel van Sint Maarten worden we opgewacht door de Linde en de Maaike Saadet. We hebben ze al een tijdje niet meer gezien en het weerzien is erg gezellig. Aan boord van de Incentive wordt geproost en we vertellen elkaar over alle avonturen die we de laatste tijd beleefd hebben. We weten echter dat onze wegen binnenkort gaan scheiden en afscheid is nooit leuk.We hebben samen veel meegemaakt en besluiten als afscheidsdiner roti te maken, net als in Suriname, en halen herinneringen op. Het is ouderwets gezellig en de weersvoorspelling is dit keer de veroorzaker van een verandering in de vertrekplanning waardoor het uiteindelijk een toch-niet-afscheidsdiner wordt. Een paar dagen later is het toch echt zo ver en houden we een tot-ziens-barbecue aan boord. We krijgen nog een heel lief afscheidscadeau van Carla en ik geef Hans, Carla en natuurlijk scheepskat Djogo nog een laatste dikke knuffel. Dan zeggen we ook Jacco en Jannie gedag en zwaaien we naar onze vrienden die de zeilen hijsen en de baai verlaten.

De Maaike Saadet vaart nog even langs voordat ze de baai uit zeilen

Ook de Shalom is aangekomen op Sint Maarten en we varen langs om gedag te zeggen. De Shalom heeft besloten om na een jaar gereisd te hebben terug te keren naar Nederland en de boot te verkopen. Heidi vliegt naar Nederland en Tom zal de boot met verschillende opstappers naar huis zeilen. Wanneer we met onze dinghy langszij komen worden we verrast door de mededeling dat de Shalom al verkocht is. Vliegtickets zijn omgeboekt of geannuleerd en Tom en Heidi gaan samen naar Curacao om daar de boot over te dragen aan de nieuwe eigenaar. Vervolgens zullen ze terugvliegen naar Nederland. Ze kunnen terugkijken op een mooi avontuur en er zullen vast prachtige nieuwe avonturen volgen in de toekomst.

Of plannen nu wijzigen of niet, het moeilijkste is misschien nog wel het vertrek. Er zijn 1001 redenen te verzinnen om niet te gaan. Er zijn ontelbaar veel dingen voor te bereiden en het loslaten van thuis is lastig. Het is niet alleen een kwestie van “de lijntjes losgooien” en iedere vertrekker die daadwerkelijk ook die lijntjes los heeft gegooid mag trots zijn op zichzelf. Hoe lang je daadwerkelijk van huis bent en waar de reis uiteindelijk eindigt maakt niet uit, je hebt het lef gehad om te vertrekken en het onbekende tegemoet te gaan.

Dat er op een gegeven moment verschillende keuzes gemaakt worden zorgt voor afscheid nemen van vrienden maar ook voor kennismakingen met nieuwe vrienden. Het is heel vreemd dat we opeens niemand om ons heen kennen maar het is een goed moment om met z’n tweeën het eiland te gaan verkennen.

We stappen in de dinghy en varen onder het bruggetje door de lagoon in waar de enorme verwoesting door orkaan Irma nog steeds goed zichtbaar is. Huizen zonder daken en ontelbaar veel scheepswrakken in het water en op de kant. Het is een enorm triest gezicht wat veel indruk op ons maakt.

De orkaan trok op 6 september vorig jaar over Sint Maarten en ik kan me nog goed herinneren dat ik het nieuws op internet las maar de echte ernst van de situatie drong destijds niet helemaal tot me door. Dat besef je denk ik pas als je een getroffen gebied met je eigen ogen ziet. Toch zijn de mensen optimistisch, druk bezig met de wederopbouw en is de sfeer goed.

 Zodra we onder de Simpson Bay Bridge doorvaren komen we in het Nederlandse gedeelte waar we aanleggen bij de Lagoonies bar waar net het happy-hour van start is gegaan. De zon gaat onder terwijl wij nog lekker aan de borrel zitten. Het is per dinghy toch wel een half uur varen tot de Incentive en in het donker valt dit nog niet mee. De uitgang naar de baai waar we voor anker liggen varen we voorbij en komen tot de conclusie dat we om moeten keren. Bij de tweede poging vinden we de uitgang wel en mogen we het laatste stukje lekker tegen de golven in hakken. Helemaal doorweekt komen we aan en na een douche (lees; een beetje zoet water uit de plantenspuit) gaan we te kooi.

Het is ruim een week geleden dat ik mijn voet bezeerde en de hechtingen mogen er uit. Rik heeft zich inmiddels bewezen als scheepsverpleegkundige en mag dit klusje klaren. Het doet natuurlijk een beetje zeer maar Rik is heel voorzichtig en weet de hechtingen keurig los te peuteren. Met zwemmen moet ik nog even wachten maar ik kan wel weer korte stukjes lopen. Dit belemmerd ons echter niet om het eiland te bekijken want met de bus kun je overal gemakkelijk komen. Zo bezoeken we het beroemde Sunset Beach vlakbij het Princess Juliana International Airport. De luchthaven staat bekend om zijn korte landingsbaan waardoor de vliegtuigen extreem laag aanvliegen en vlak over de strandgangers razen. Ook het vertrek van de grote toestellen met straalmotoren is spectaculair. De echte stoere jongens gaan aan het hek hangen wanneer zo’n vliegtuig vertrekt, worden bijna weggeblazen en op zijn minst gezandstraald.

Voor we met de bus terug gaan naar Marigot Bay maken we nog een stop in Philipsburg waar 2 cruiseschepen afgemeerd liggen. Het is erg toeristisch en we zien vooral veel te dikke luidruchtige Amerikanen met te weinig kleding. We stoppen voor een drankje en moeten lachen om de aparte figuren die voorbij lopen.

Na ons toeristisch uitstapje is het tijd om aan boord de boel weer op orde te maken. We hebben al een tijdje wat problemen met onze dinghy en die moet nu voor reparatie weggebracht worden. Er is alleen één klein probleempje, we hebben geen vervangend vervoer en kunnen dus niet van en naar de boot. In de lagoon hebben we een Nederlands schip met een verzameling dinghy’s erachter zien liggen en we besluiten een praatje te gaan maken om te informeren of we een bootje zouden kunnen lenen.

We worden heel vriendelijk ontvangen door Rudi die ons meteen een kop koffie aanbied. Een uurtje later zitten we nog steeds gezellig te kletsen en is de deal al lang gesloten. We mogen de dinghy gerust lenen en als tegenprestatie trakteren we op een aantal biertjes bij Lagoonies komend weekend. Rudi vertelt ons dat hij binnenkort naar Los Roques, een eilandengroep bij Venezuela, gaat. Wij zouden hier ook graag naartoe gaan maar twijfelen over de veiligheid in verband met de politieke situatie in Venezuela. Rudi is al meerdere malen op Los Roques geweest, spreekt er heel enthousiast over en verzekert ons dat we ons geen zorgen hoeven te maken over de veiligheid.

Na een paar dagen is de dinghy gerepareerd en zijn we alweer bezig met de voorbereidingen voor ons vertrek. Ook onze Engelse vrienden van de Innamorata zijn op Sint Maarten en na lang overleg besluiten we samen Los Roques te bezoeken voordat we naar Bonaire gaan.

Zo zie je maar, ook onze plannen veranderen! Maar stiekem is het juist wel leuk dat je niet precies weet waar je over een week, maand of jaar bent. Dat is naar mijn mening wel de charme van het reizen en de aantrekkingskracht van het onbekende.

Voor nu gaat het anker op en terug naar het ruime blauwe sop!