But I would sail 500 miles, and I would sail 500 more….

De afstand tussen West Palm Beach in Florida en Beaufort in North Carolina is 500 mijlen. Een dergelijke oversteek zou twee jaar geleden weken van voorbereiding gekost hebben. Ongemerkt is een aantal nachten doorzeilen nu de normaalste zaak van de wereld geworden.

De routine van weerberichten bestuderen, de boot “vertrekklaar” maken en eten voorbereiden wordt in een fractie van de tijd met een taakverdeling waar we niet eens meer over na hoeven te denken afgewerkt.

In de eerste twaalf uur bereiken we de mijlpaal van tienduizend zeemijlen op ons log. In diezelfde twaalf uur verbreken we ook nog eens ons snelheidrecord want we leggen in dit tijdsbestek maarliefst honderd mijl af. Dit record is niet te danken aan de wind maar aan de sterke golfstroom die langs de Amerikaanse oostkust loopt.

Tijdens een oversteek maak ik vaak aantekeningen over hoe de dag, nacht of wacht verlopen is.

Hieronder een greep uit mijn dagboek.

6-6-2019

Rustig, weinig wind waardoor de zeilen klapperen. In de middag grootzeil gestreken en verder op alleen de genua. Nog steeds profijt van stroming. ’s Avonds in de schemering dolfijnen voor de boeg. Contact met Sea Ya via satelliet telefoon, ook daar alles ok. Bijna op de helft.

Tweede nacht is zwarter dan zwart met af en toe een felle lichtflits veroorzaakt door een onweersbui in de verte. Er is geen maan, er zijn geen sterren, weinig wind, onweer achter ons en het regent. In de kajuitingang is nog net een droog plekje te vinden. De koers is goed, de motor nog steeds niet aan geweest en we zeilen met alleen genua gemiddeld met 5.5 knopen door de nacht. Af en toe verlicht een bliksemflits achter ons de hemel waardoor het lijkt alsof de maan heel eventjes aan en dan weer uit gaat. De voorkant van de boot, de horizon en de golven zijn verder een groot zwart gat.

Mijn wacht is net tien minuten bezig wanneer het harder begint te regenen. De wind veranderd dusdanig van richting dat we overstag moeten en neemt toe van een rustige 10 naar een forse 35 knopen. Rik klimt weer uit zijn bed waar hij pas vijf minuten in lag en samen bekijken we de situatie.

De luiken van de kajuitingang gaan dicht en binnen houden we radar, ais en de navigatie-instrumenten nauwlettend in de gaten.

De zeilpakken heb ik al uit de kast gehaald voor het geval we toch naar buiten moeten. Opeens worden we opgeschrikt door een harde klap. Al snel blijkt dat een van de zonnepanelen omlaag gevallen is omdat de uithouder is weggeschoven. Bij daglicht zullen we de boel wel inspecteren op schade want dat is nu echt niet te doen.

Na een uur lijkt het gelukkig wat te kalmeren zodat Rik een klein dutje kan doen voordat zijn wacht begint en de wind uiteindelijk weer helemaal wegvalt.

De motor moet bijgezet worden om koers te houden maar al snel herstelt de wind zich en kunnen we weer zeilen.

Als om vier uur ’s nachts mijn tweede wacht begint lijkt het alsof er niets aan de hand is geweest. We gaan niet zo snel maar dat hindert niet.

Over een kleine twee uur komt de zon op en dan zien we wel verder. Rik is zo lief geweest om buiten een kussen en een dekentje klaar te leggen omdat hij wist dat ik erg moe was.

We merken dat het ’s nachts koeler wordt naarmate we verder noordelijk komen. Hopelijk blijven de buien verder uit zodat we deze nacht rustig af kunnen sluiten en Rik nog even lekker kan slapen.

7-6-2019

Een donkere dag met alleen maar bewolking. De golven smijten ons van links naar rechts en er zit eigenlijk niks anders op dan een boekje te lezen en de rit uit te zitten. Met nog honderdtachtig mijl te gaan hebben we de hoop om morgen voor het donker binnen te lopen wel opgegeven. Er staan ons daardoor nog twee nachten op zee te wachten. In de middag zien we voor ons een dikke donkerblauwe band van bewolking aan de horizon. We zien de bui die ons vanavond te wachten staat dus letterlijk hangen. Totdat het zover is kruip ik weer met mijn boekje in een hoekje van de kuip.

We weten uiteindelijk de bui te omzeilen en voor het donker wordt, valt alweer de wind weg en moet de motor aan. Ik maak me een beetje zorgen om Rik die aangeeft dat hij zich niet zo lekker voelt en zelfs niets wil eten. Hij gaat nog een paar uurtjes op de bank liggen voordat zijn wacht weer begint.

Om 22.00uur is het weer mijn beurt . Op de motor hobbelen en schommelen we door de donkere nacht. Wanneer ik even naar binnen kijk betrap ik Rik met een pan spaghetti op zijn schoot. De patiënt maakt het gelukkig weer een stuk beter.

Er is wederom geen maan, geen wind maar gelukkig ook geen regen.

Helaas barst om vier uur ’s nachts het feest weer los en kan ik me de komende uren bezig houden met het proberen te ontwijken van onweersbuien. Overal om ons heen zijn bliksemflitsen te zien en ik vind het eigenlijk best wel akelig. Ik ben wel ontzettend blij met onze radar die aangeeft waar de buien zitten want met het blote oog is er geen touw aan vast te knopen welke kant het spul op trekt.

Rond zes uur wordt het weer licht maar het onweert nog steeds. We hebben een grote bui weten te omzeilen, Rik ligt nog lekker te slapen en over een uurtje wordt ik weer afgelost.

Nog een uurtje volhouden, daarna mag ik ook weer even slapen. 

We hebben nog 100 mijl te gaan en dat gaan we vandaag voor de nacht niet meer redden. Haastige spoed is zelden goed zeggen ze wel eens dus wij doen het kalmpjes aan en mikken op aankomst morgenvroeg.

8-6-2019

Vangst van de dag, twee makrelen van een groter merk dan die we in de Noordzee bij de bosjes gevangen hebben. De eerste was nog niet gefileerd of nummer twee hing al aan de lijn. Daarna hebben we de lijn maar binnengehaald, we hebben voorlopig genoeg te eten.

Het verrast ons niet meer dat er in de middag weer buien ontstaan maar we zijn inmiddels ervaren en weten schip en bemanning droog te houden dit keer.

Met slechts dertig mijlen te gaan sukkelen we met zo’n vier knopen door de nacht zodat we bij eerste daglicht Beaufort aan kunnen lopen.

Hopelijk blijft het vannacht verder rustig zonder regen en onweer.

Helaas, om drie uur wordt ik gewekt door Rik die vraagt of ik even mee wil kijken op de radar. Vlak achter ons hangen flinke buien die niet meer te ontwijken zijn. De luikjes gaan dicht en we halen alle snelheid eruit om de buien zo snel mogelijk over te laten trekken. Gelukkig blijkt het alleen regen en geen onweer te zijn.

Radarbeeld; de paarse vlekken zijn de buien om ons heen. In het midden zie je ons varen met de band van buien vlak achter ons.

Ik kruip nog heel even in bed om er vervolgens om vier uur met frisse tegenzin weer uit te komen. Buiten regent het zachtjes en voor ons zijn de lichten van Beaufort al in zicht. Over een uurtje zal de zon opkomen. Eerst maar een kop koffie om een beetje wakker te worden.

Dan verschijnt ook de Sea Ya weer op de AIS. Rudy zit zo’n tien mijl achter ons maar vaart met een hogere snelheid. We zullen ongeveer tegelijk aankomen, wat een timing!

Het is harder gaan regenen dus ik heb meteen een nat pak als ik buiten kom maar dat hindert niet. Bovendien is het voor een jas veel te warm. Nog maar een kop koffie dan..