Onweer op zee vind ik altijd heel akelig. Onderweg naar de United States of America hebben we veel buien om ons heen maar weten ze redelijk te omzeilen. Tegen de avond vormt zich achter ons een grote donderwolk die ons dreigt in te halen. We rollen het voorzeil bijna helemaal weg omdat de wind in dit soort buien vaak sterk en onvoorspelbaar van richting is. De motor gaat volgas om zo snel mogelijk weg te komen. We zien op de radar de dikke rode vlekken steeds dichterbij komen maar welke richting het op gaat is heel moeilijk te bepalen. Samen bekijken we de situatie en bepalen de koers die ons het beste lijkt. We varen in ieder geval weg van de donkerste wolk achter ons waar we om de haverklap flitsen uit zien komen. De Mora ligt slechts 3 mijlen achter ons en zit er midden in. Radio contact hebben we niet want dit zou de bliksem alleen maar aan kunnen trekken. Het is erg warm maar ieder moment kan de regen losbarsten. We weten niet wat ons te wachten staat en besluiten daarom het zekere voor het onzekere te nemen. Alle luiken zijn gesloten en we zitten met zijn tweetjes ingepakt in zeiljas met reddingsvest en lifeline onder de sprayhood te zweten. We zien hoe de dreigende lucht donkerder grijs tot bijna paars kleurt kruipen nog wat dichter tegen elkaar aan. De bliksem slaat achter ons in in het water gevolgd door een oorverdovende donder. Dit schouwspel houdt nog een half uur aan maar we kunnen gelukkig voor de ellende uit blijven varen.

Dan gebeurt er iets prachtigs in de lucht. Achter ons schuiven de wolken uit elkaar en ontstaat er een piepklein gaatje waardoor we het mooiste blauw aan de hemel kunnen aanschouwen. Dit kleine blauwe gaatje wordt steeds groter en de donkere wolken worden langzaam kleiner. Ook de radar laat zien dat de regen minder wordt en we kunnen met een gerust hart de zeilen weer zetten, de koers verleggen en onze weg vervolgen.

De zeiljassen gaan terug in de kast en we blijven samen buiten totdat de zon onder is en de nachtwacht begint. Het blijft verder rustig en gedurende de nacht komen we in de Golfstroom die ons een extra zetje in de goede richting geeft.

En dan komen we aan in de U S of A!

Een groter contrast met Los Morros in Cuba kun je je niet voorstellen. De drukte, luxe en grootsheid van dit alles is overweldigend. Peperdure grote speedboten, luxe jachthavens, dure restaurants en bars met muziek en vooral heel veel regeltjes.

Voor het vastknopen van de dinghy moet vet betaald worden, we moeten reddingsvesten bij ons hebben, en mag niet snel gevaren worden, afvalwater moet in de tank en mag niet geloosd worden in de baai, als we ons verplaatsen moeten we customs and border patrol bellen enz. enz. enz. enz. enz.

Die regels weerhouden ons er natuurlijk niet van om meteen op verkenning te gaan in het bruisende nachtleven van Key West.

Na onszelf beloond te hebben met een dikke vette hamburger met friet trakteren we ons op een veel te duur glas bier en proosten samen op Amerika!

Rik is al eerder in Amerika geweest maar voor mij is dit de eerste keer. Echt alles in dit land is groot en overdreven. Je hebt toch altijd een soort beeld van een land voordat je er aankomt en dan is het heel leuk om te ontdekken of dit beeld dat je in je hoofd hebt ook daadwerkelijk klopt. De huizen zijn heel anders dan ik verwacht had, het aanbod in de winkels is gewoon belachelijk groot, het lijkt wel alsof iedereen hier in een gigantische jeep/truck rijdt, de keuze aan fastfood is reuze, het bier is heel duur en helaas ook de sigaretten.

Het spookte al een tijdje door mijn hoofd om te stoppen met roken en het feit dat een pakje sigaretten hier toch snel richting de 10 dollar gaat is de druppel om nu een serieuze poging te gaan wagen om van mijn verslaving af te komen. 20 mei is de verjaardag van mijn broertje en dit lijkt me een mooie dag om te beginnen met stoppen. Het gaat bijna meteen mis wanneer we naar de supermarkt gaan en de pakjes me vanuit het schap aankijken. Met hulp van Rik weet ik me te beheersen en lukt me iets wat me voor vertrek onmogelijk leek. Ik ben super chagrijnig en heb wel een beetje te doen met Rik die om de haverklap een onverklaarbare woede uitbarsting over zich heen krijgt maar voor het eerst in 15 jaar rook ik al een week niet! Het besef dat ik zulke “afkickverschijnselen”ervaar wat de ernst van de verslaving nog een keer heel duidelijk maakt geeft me kracht om door te zetten. Als extra motivatie besluit ik dat ik voor iedere week dat ik gestopt ben een klein cadeautje uit mag zoeken. Rik mag mee profiteren van een lekker ijsje deze week.

Een goed begin…