Het orkaanseizoen staat voor de deur dus het wordt tijd dat we verder noordwaarts gaan. De eerste dag is vervelend en rommelig omdat de wind tegen staat en de stroom mee. We wisten dat dit even doorzetten zou worden maar de golven zijn warrig en vervelend en het lijkt alsof we de hele dag al in een kermisattractie zitten. Een gevalletje “waarom doen we dit ook alweer? Voor onze lol?

Om één uur ’s nachts bij wisseling van de wacht pikken we eindelijk de verwachte wind op, kunnen de zeilen gezet worden en de motor kan uit. Wat een rust! We kunnen weer genieten.

We komen aan in West Palm Beach waar ik toch nog een beetje moet wennen aan de U S of A.

Een kustlijn met ontelbare torenhoge gebouwen, speedboten die in volle vaart langs je heen schieten, helicopters, straaljagers, onophoudelijke berichten op VHF noodkanaal 16 en mensen die net even iets te veel aandacht opeisen in een winkel of bar. We zijn in Amerika.

Ik ben net begonnen om de gedachten die al een paar dagen door mijn hoofd schieten op te schrijven terwijl dit overdreven gevaarte ons passeert.

Ik had al niet zo’n hoge verwachtingen en moet op zijn zachts gezegd wennen aan dit drukke gebeuren na zo’n lange tijd in het eilandleven. Het is niet dat het me ontzettend tegenvalt of dat ik het totaal niet naar mijn zin heb maar in denk dat ik na bijna twee jaar reizen toch wel kan concluderen dat ik me op een klein eilandje of in een klein dorp meer op mijn plek voel.

Wanneer we in tien minuten tijd naar een supermarkt lopen met alle keuze van de wereld denk ik terug aan Panama waar we als enige blanken in een overvolle bus na twee uur bezweet bij de eerste supermarkt aankwamen. Gek genoeg verlang ik er op dit moment naar terug en niet naar dit georganiseerde gedoe waarbij niets aan het toeval wordt overgelaten.

De typisch Amerikaanse boodschappenwagen vs. onze mooie paarse boodschappenkar

Het avontuur staat voor mijn gevoel dus even op een laag pitje, maar vervelen hoeven we ons niet. Dit is het moment om de boot weer helemaal tiptop in orde te maken voor het komende seizoen. Dat is wel weer het grote voordeel aan Amerika. Er zijn overal watersportzaken en bouwmarkten waar alle benodigdheden eenvoudig te krijgen zijn en je niet dagen aan het zoeken bent naar één onnozel onderdeeltje.

Met de bus bezoeken we downtown West Palm Beach. Het is niet echt indrukwekkend maar wel leuk om even rond te lopen. De bus waarvan uitsluitend armere mensen, mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking, daklozen, verslaafden en dus nu ook een stelletje zeezigeuners gebruik van maken brengt ons terug naar de plek waar we onze dinghy geparkeerd hebben. We spreken met Rudy van de Sea Ya af om eerst aan boord wat te gaan eten voordat we naar het happy hour bij de bar gaan.

Er ontstaat echter een fikse onweersbui waardoor we niet van boord durven. Alle stroom aan boord wordt uitgeschakeld en de belangrijkste elektrische apparaten worden in de oven gestopt (Dit kan voorkomen dat ze bij blikseminslag stuk gaan; zoek maar eens op “kooi van Faraday”). Met alle luiken dicht zitten we binnen te wachten op wat komen gaat. Mijn pa zei vroeger dat je door de tijd tussen bliksem en donder te tellen kon bepalen hoe ver het onweer van je verwijderd was. Iedere drie seconden staat voor 1 kilometer.

Eerst tel ik vijftien seconden maar al heel snel is het letterlijk flits-boem. We zitten er midden in. Na een spannende dertig minuten is het gelukkig voorbij zonder schade te hebben veroorzaakt. De hemel kleurt weer blauw en alsnog genieten we van een sundowner.

Voor ons ankert dan zo’n fantastisch gemotoriseerd vaartuig zonder mast met een hoop feestgedruis aan boord. De bemanning is zich niet geheel bewust van de sterke stroming en springt overboord voor een verfrissende duik. Druk spartelend geraakt iedereen weer aan boord maar blijkbaar was dit risico niet groot genoeg. Met een elektrische compressor (je zou toch maar moe worden van een normale voetpomp) wordt een bijbootje en groot opblaasbaar vlot opgepompt waar om de haverklap mensen op proberen te springen en er uiteindelijk weer vanaf donderen. Dit alles onder het genot van menig drankje en de klanken van de Backstreet Boys die op repeat staan. Het bijbootje is inmiddels op drift met een van de dronken jongens aan boord die de longen uit zijn lijf peddelt maar geen meter dicht bij het moederschip komt door de sterke tegenstroming. Zijn vriend schiet te hulp en springt het water in. Met een merkwaardige borstcrawl bereikt hij het bijbootje en na drie pogingen zit ook de heldhaftige vriend in het bijbootje zonder motor. Met z’n tweeën wild peddelend weten ze na tien minuten toch het moederschip te bereiken. Met de Backstreet Boys nog steeds op repeat…

In gedachten dwaal ik af naar de Carieb wat alweer een eeuwigheid geleden lijkt. Het avontuur, de kleine eilandjes, brulapen in de morgen en lobsters in de middag zijn zo’n groot contrast met het leven hier. Het is even wennen om weer in de westerse wereld te zijn.  

(2 weken gestopt met roken, traktatie deze week: sushi uit de supermarkt! Een aangenaam voordeel uit de westerse wereld)