Van de rust en natuur op de Intracoastal Waterway komen we terecht in de drukte van de stad Norfolk die bekend staat om haar marinebasis.

De Naval Station Norfolk is het hoofdkwartier en de thuishaven van de Atlantische vloot van de Amerikaanse marine. De basis bestaat uit een slordige 6,4 kilometer aan oevers en 18 kilometer aan pontons. Het is ’s werelds grootste marinebasis en we kijken onze ogen uit.

Het ligt er allemaal lekker opvallend bij en het maakt hier duidelijk weer uit wie de dikste heeft. Er wordt druk aan de schepen gewerkt en regelmatig varen een aantal schepen uit voor een test of oefening. Duidelijk machtsvertoon waarvan wij ons afvragen of dit niet allemaal een beetje overdreven is.

We varen het eerste gedeelte van de basis voorbij en knopen vast aan het Portsmouth High Street free dock. Het is een soort basin omrings door een bar/restaurant wat winkeltjes en een maritiem museum.

High Street Free Dock

Kapsalon ´Het steigertje”

Vlnr: Sanne, Rik, Rudy, Sahid, Evan

Na een aantal dagen op de intracoastal waterway heeft de was zich een beetje opgestapeld en kunnen we zelf ook wel een douche gebruiken. In de nabijgelegen marina is een wasserette en een sanitairgebouw en Rik loopt naar het kantoor om netjes te vragen of we tegen betaling gebruik mogen maken van de faciliteiten.

De havenmeester laat weten dat dit kan als we de dagprijs voor het dinghydock betalen wat neerkomt op maarliefst vijfentwintig dollar! En de kosten voor het gebruik van wasmachine en droger komen daar nog eens bovenop. We zijn best bereid om wat te betalen maar dit slaat werkelijk nergens op. Beteuterd komt Rik terug en vertelt me het slechte nieuws.

Ik ben om te ploffen. We doen toch niemand kwaad? We willen alleen even wassen en douchen. Ik had er best een tientje voor willen geven, maar vijfentwintig dollar is gewoon belachelijk.

Daar gaan we wat anders op verzinnen. De volgende ochtend loop ik het havenkantoor binnen en vraag om de code van de douches en of ze ook over een wasmachine en droger beschikken. Ik tref dit keer een vriendelijke collega van de man die Rik gisteren gesproken heeft die duidelijk niet in de gaten heeft dat ik geen gast in de marina ben. Hij wijst me de weg en geeft me de code voor het elektronische slot op de deur. Ik bedankt hem vriendelijk en ga terug naar de Incentive. Zodra het donker is sluipen we terug naar de marina, doen alsnog de was en genieten van een heerlijke lange warme douche.

Vanuit het free dock gaat er een ferry naar het stadscentrum waar we een stadswandeling maken. We komen verschillende shopping malls tegen besluiten naar binnen te gaan voor een kopje koffie. Er blijkt een complete verdieping ingericht te zijn met (vr)eetgelegenheden waar om tien uur ’s ochtends al menig hamburger verobert wordt door mensen die beter een weekje aan de sla zouden kunnen gaan. Onze honger verdwijnt als sneeuw voor de zon en al snel staan we weer buiten.

Helaas valt ons hier ook het aantal mensen met een lichamelijke afwijking of een ontzettend slecht gebit op. Doordat er in Amerika geen zorgstelsel bestaat zoals we dat in Nederland kennen is de kwaliteit van de zorg die je krijgt (of eigenlijk koopt) afhankelijk van je eigen vermogen en dat zie je terug op straat.

Voordat we terug gaan naar Incentive bezoeken we de USS Wisconsin. Dit slagschip wat in 1991 uit dienst werd gesteld ligt als museum in het centrum van de stad. Met 270,4 meter lengte, 33 meter breedte en 8,8 meter diepgang paste het net door het toenmalige Panamakanaal (wat later verbreed is) waardoor het snel ingezet kon worden op zowel de Atlantische als de Stille Oceaan. De stoomturbines leveren een gezamenlijk vermogen van 158 megawatt waardoor het schip een snelheid van 33 knopen kan behalen en daarmee tot de snelste slagschepen behoort.

De Wisconsin is onder andere ingezet in de Tweede Wereldoorlog in Azië en de Koreaanse oorlog. Na maarliefst dertig jaar uit dienst te zijn geweest werd ze gemoderniseerd en opnieuw ingezet in Operatie Desert Storm in de Golfoorlog van 1991. Daarna werd ze definitief uit dienst gesteld en tot 2006 in de reservevloot opgenomen. Vanaf 2009 ligt ze als museumschip in Norfolk waar ze van binnen en buiten te bekijken is.

De bibliotheek

Het kaartenboek wordt uiteraard even opengelegd op de pagina van Nederland

Zo’n kombuis wil Rik ook wel aan boord!

De eetzaal

De kapsalon

De dokterspraktijk

Computer die gebruikt wordt om de kanonnen te richten

Sanne onder de kanonnen op het dek

Hoewel we officieel maar 48 uur aan het free dock mogen liggen zijn inmiddels drie dagen extra verstreken dus het wordt tijd om verder te gaan. Volgende stop: New York City!!